Zo, dat ging snel...

...ineens zit ik alweer bijna twee weken in Suriname. Ik moet zeggen dat ik er inmiddels wel aan gewend raak. Niet dat het verveelt hoor! Juist niet! Wat ik bedoel met gewenning de gewenning aan de temperatuur, het boodschappen doen en de palmen in de straat. Maar bovenal het 's ochtend met een bakje koffie en een broodje in je t-shirt wakker worden op het balkon. Daar kan iedereen toch wel aan wennen?

De afgelopen tijd ben ik dus een beetje bekend geraakt met Suriname. Dat begon natuurlijk bij aankomst met de kennismaking met de huisbaas en het superfijne appartement dat ik deel met Mike en Max. Zij waren er al een kleine week en konden me al alle ins en outs uitleggen van de woning en de buurt. Erg fijn.
De volgende dag ben ik het centrum van Paramaribo ingelopen. Hier kreeg ik al een leuk beeld van de stad. Drie dingen die me opvielen:
- De stad is erg ruim opgezet. Het grootste gedeelte van de gebouwen is vrijstaand en aan hoogbouw doen ze hier niet (ik denk dat het aantal gebouwen in Paramaribo hoger dan de 2e verdieping op twee handen te tellen is).
- Het verkeer rijdt wat rommeliger dan in Nederland maar veel minder gehaast. Als je als voetganger een drukke weg wilt oversteken stoppen auto's snel voor je en zonder schijnbare irritatie. Waar in Nederland bijna elke bestuurder enkel aan zichzelf denkt als hij vindt dat hij voorrang heeft zijn ze hier veel coulanter naar elkaar.
- Overal op straat wordt 'gechilld'. In de schaduw op de stoepen langs de weg zit jong en oud op een krukje, kratje of drempel lekker naar het verkeer te kijken of met de buurman te kletsen. Ze hoeven even nergens heen en genieten zo van hun rust. Zo'n ontspanning zou je jaloers op kunnen zijn.

Een paar dagen na mijn aankomst had ik de kennismaking met het IOL (instituut voor de opleiding van leraren). Hier werden we hartelijk ontvangen en kregen we een korte inleiding in wat er van ons verwacht werd en tips om veilig als student de stage door te komen. Daarnaast kregen we heerlijke loempia en werd er ter plekke een kokosnoot voor ons geslacht zodat we wat konden drinken. Er werd erg goed voor ons gezorgd dus. Nadat de bijeenkomst klaar was liep ik naar mevrouw Ramdas (van de lerarenopleiding Biologie hier) welke mijn instituutsopleider zou worden. Een aardige vrouw waarmee ik een paar dagen later had afgesproken om kennis te maken met de stageschool waar ik stage zou gaan lopen.

En afgelopen woensdag was het dan zover. De kennismaking met Mulo Kerklaan. We werden ontvangen door de directrice die me een beetje wat uitlegde over de school. Vervolgens liet mevrouw Ramdas me achter en ging ik kennismaken met mijn stagebegeleider, mevrouw Huisraad, en de rest van het docententeam. Ook hier voelde ik me snel welkom.

Op de school zitten denk ik zo'n 500 leerlingen die allemaal netjes in uniform (donkerblauwe broek, lichtblauw overhemd) rondlopen. Het terrein bestaat uit drie rijen klaslokalen en een gymzaal die in een vierkantje om het schoolplein heen staan. Elk klaslokaal heeft eigenlijk twee muren: de zijmuren bestaan enkel uit een hek. Als er dus drukte op straat is; drukte in een naburig klaslokaal of er een tropische regenbui overtrekt is de docent feitelijk niet meer te verstaan. Dit houdt ze echter niet tegen om gewoon door te gaan met de les :-)
De lessen zijn 40 minuten lang en beginnen om 7:15 tussendoor is er één pauze van 20 minuten en na het 7e uur (12:15) is iedereen klaar voor vandaag. Het is dan ook niet toegestaan voor leerlingen (of docenten) om eerder dan dat naar huis te gaan.

Toen ik op donderdag, de dag na mijn kennismaking met de school, om 7 uur aankwam op school kwam de directrice direct op mij af. Mijn stagebegeleider was er vandaag niet dus of ik haar lessen zou kunnen overnemen. Er stonden die dag 7 lesuren op de planning voor 2e, 3e en 4e klassen en eigenlijk alleen van de 2e klas wist ik precies waar ze op dat moment mee bezig waren. Bij de 2e klassen zou ik wel een lesje kunnen improviseren dacht ik. Toen ik mijn gedachten en mijn twijfels uitlegde aan de directrice vond ze het alleen maar prima en moest ik maar kijken hoever ik kwam. Het was ook prima als het enkel bij een kennismaking bleef.

Uiteindelijk heb ik die dag dus 7 uur 'les' gegeven. Met de drie 2e klassen heb ik erg leuke en productieve lessen gehad en ook met de twee 4e klassen heb ik nog wel wat nuttigs kunnen doen. De twee 3e klassen hebben echter een niet heel nuttige les gehad. Ze waren bezig met tropische ziekten en wisten niet wat het volgende onderwerp zou zijn.

Maar natuurlijk is er van alle lessen ook een deel van de tijd opgegaan aan wie die blanke man was die nu ineens zonder aankondiging voor hun stond. Zo zat er op een gegeven moment een 4-tal leerlingen te fluisteren en lachen met elkaar terwijl ze mij regelmatig aankeken. Hierop ben ik op ze afgestapt met de vraag wat er aan de hand was waarop ik als antwoord kreeg "Uw ogen!". "Wat is er met mijn ogen?" vroeg ik. "U hebt hele enge ogen!" was het antwoord. Ze hadden nog nooit blauwe ogen gezien en vonden daarom dat ik hele enge ogen had.
In een andere klas vroegen de leerlingen of ik al Surinaams eten had gehad. Ik noemde op dat ik natuurlijk roti al had gehad maar dat ik ook bruine bonen en moksi alesi had gegeten, allemaal erg lekker. "Hoe at u de roti meneer?" "Gewoon scheuren met de hand natuurlijk" "Oh gelukkig! We waren bang dat u met mes en vork zou zeggen"
Kortom: allemaal hele lieve nieuwsgierige kinderen (hoewel ik nu al van een paar leerlingen weet welke de boefjes zijn :p). Daar ga ik vast leuke lesjes mee geven :-).

Tussen de praktische en onderwijszaken door heb ik natuurlijk een tweede reden om hierheen te komen. De natuur! Gewapend met mijn verrekijker zit ik vaak op het balkon om te kijken wat er nu weer te zien is. Zo zijn er een paar vogels die hier veel te zijn zijn maar heb ik vanaf het balkon ook al een kolibrie en een reuzenpad (groter dan mijn vuist) kunnen zien. Daarnaast hebben Max, Mike en ik een hele leuke dolfijn-kaaimantrip gedaan en hebben we een reisje naar de Brownsberg gedaan. Helaas had het te veel geregend en konden we de brownsberg niet op (onze 4WD bus had geen grip de heuvel op) dus moesten we uitwijken naar het Brokopondomeer. Alsnog een hele leuke dag maar ik kan niet wachten om het regenwoud in te gaan.

Tot zover een korte samenvatting van mijn eerste paar dagen. Door de grote hoeveelheid aan indrukken ben ik vast dingen vergeten maar zoals wel vaker wordt gezegd "Gelukkig hebben we de foto's nog".